Wendy op de GR5
Het is een tijdje leeg geweest in mijn agenda. Niet omdat ik ziek was, er zich geen werk aandiende of om andere vervelende redenen, maar omdat ik bewust een aantal maanden vrij heb genomen. Al heel lang speelde bij mij de wens om een langere periode te wandelen, en daarmee met een beetje afstand te kunnen kijken naar mijn “normale” leven. Doe ik nog de dingen die ik wil doen, en doe ik die ook op de manier waarop ik dat zou willen? Hoe voelt het om een tijd niet te zingen, en als enige zorgen te hebben of ik op tijd aan een slaapplek kom, eten vindt en of mijn lichaam genoeg rust krijgt? Een rugzak dragen waar alles in zit dat je nodig hebt om te kunnen overleven en verder vertrouwen op dat het wel goed komt, dat leek me nou mooi.
En dat is wat ik deed. Op 1 mei vertrok ik naar Portugal om daar de Rota Vicentina en de Fishermen’s Trail te wandelen aan de Zuidwest kust. Het bleek het ideale begin van mijn wandelsabbatical. Het weer was fantastisch, de uitzichten spectaculair, het eten heerlijk, de trail pittig maar goed te doen en er waren genoeg betaalbare overnachtingsmogelijkheden. Ik sliep afwisselend in mijn tent op een camping, hotels, B&B’s en hostels.
Na drieënhalve week keerde ik voor twee dagen terug naar Nederland, om vanuit daar met schoongewassen kleren en wat kleine veranderingen in mijn uitrusting richting Frankrijk te vertrekken. Ik zou de GR5 gaan lopen, beginnend in Ribeauvillé in de Vogezen om vervolgens via de Jura bij het Meer van Genève aan te komen, dat over te steken en door de Franse Alpen vanuit Saint Guingolphe naar Briançon te lopen.
Slapen deed ik grotendeels in mijn tent, bivakkerend in het wild, of op campings. Ook waren er regelmatig onbemande hutjes (abri’s) te vinden waar je prima je slaapmatje kon uitrollen. Bij slecht weer of als ik behoefte had aan een douche of een echt bed sliep ik in een berghut, gite d’etappe, of simpel hotel. En ik ben zelfs wel eens bij een wildvreemde familie uitgenodigd om gebruik te maken van hun gastenkamer. Heel bijzonder, de gastvrijheid die je tegenkomt onderweg!
Na zeven weken was het tijd om naar huis te gaan, mijn familie even te zien, in mijn eigen bed te slapen en mijn lichaam wat rust te geven. Maar na een week of twee thuis begon het toch weer te kriebelen, en bovendien had ik nog wat tijd. Dus boekte ik een treinticket naar Hausach om vanuit daar via de Westweg in het Zwarte Woud naar Basel te lopen. De hoogteverschillen zijn daar minder extreem dan in de Alpen, maar evengoed niet te onderschatten. Omdat wildkamperen in Duitsland verboden is, stond ik op campings of boekte ik een Gasthof.
Het zijn bijzonder mooie maanden geweest waarin ik enorm genoten heb van de natuur, de vrijheid en de mensen die ik onderweg heb ontmoet. Natuurlijk is het niet alleen leuk, er waren genoeg momenten waarop het zwaar was, zowel fysiek als mentaal, en waarop ik me afvroeg waarom ik hier in ’s hemelsnaam aan begonnen was. Maar alles wat de moeite waard is kost moeite, en dat gold zeker ook voor dit avontuur. Ik zou het zo weer doen.
Het was ook fijn om te merken dat ik het zingen ging missen, dus ik ben vanaf begin september weer volop aan de slag met veel plezier en goede zin. Met een prachtige ervaring rijker!