Het is niet altijd makkelijk om in deze tijden van bezuinigingen kunstenaar te zijn. Het schrappen van subsidies, maar ook de waardering van kunst door de maatschappij maken dat ik me regelmatig afvraag waarom ik dit vak toch zo graag wil uitoefenen. Het is moeilijk in woorden te vatten, maar ik geloof dat kunst niet een luxe is die wij ons als rijke maatschappij kunnen permitteren, maar een noodzaak. Natuurlijk: zonder eten en drinken ga je dood. En als je ziek bent, heb je medische zorg nodig, anders overleef je ook niet lang. Maar kunst en cultuur geeft betekenis en kleur aan het leven, leert ons dingen over onszelf onze relatie tot anderen, onze omgeving en de maatschappij. De wetenschap is er inmiddels ook achter wat voor uitwerking muziek op je geestelijke en fysieke gezondheid kan hebben, en hoe kunst je brein kan stimuleren. Zonder kunst ga je uiteindelijk van binnen dood.
Toen ik me weer eens in een fase bevond van grote twijfel (dat heb je als musicus nou eenmaal zo nu en dan ;-) ) zag ik het filmpje Why I do Theatre van actrice en theaterdocent Patsy Rodenburg. Ze geeft een masterclass aan acteurs en vertelt een verhaal dat voor mij ongelooflijk duidelijk maakte waarom theater van levensbelang is. Een verhaal dat me raakte als een pijl en waardoor de twijfel die ik op dat moment voelde over de noodzaak van mijn werk en het voortzetten daarvan ogenblikkelijk verdween. Het gaat over toegewijd en aanwezig zijn, over aandachtig en verbonden zijn, over waarheid en werkelijkheid.
Ik kijk het filmpje regelmatig terug om mezelf te blijven herinneren aan de urgentie van theater (en muziek) en aan mijn wens om met dit werk bij te kunnen dragen aan verbondenheid en de werkelijkheid waar we het beste van moeten zien te maken.